(fot. Archiwum Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej – www.prezydent.pl.)
Powstaniec warszawski, obrońca opozycjonistów w procesach politycznych w okresie PRL, premier w latach 1991–1992, doradca prezydenta Lecha Kaczyńskiego. W 2009 roku odznaczony Orderem Orła Białego.
Jan Olszewski pochodzi z rodziny kolejarskiej, związanej z PPS. Urodził się 20 sierpnia 1930 roku w Warszawie (woj. mazowieckie).
Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1956–1957 był członkiem zespołu redakcyjnego tygodnika „Po prostu”. Jest współautorem głośnego artykułu „Na spotkanie ludziom z AK”, w którym autorzy wzywali do rehabilitacji żołnierzy Armii Krajowej. W swoich tekstach wskazywał nadużycia w wymiarze sprawiedliwości, opisywał symbiozę aparatu partyjnego ze środowiskiem przestępczym na prowincji. Od 1957 miał utrzymywany przez dwa lata zakaz publikowania jako dziennikarz.
W latach 60. bronił w procesach politycznych m.in. Jacka Kuronia, Karola Modzelewskiego, Melchiora Wańkowicza, Janusza Szpotańskiego, Wojciecha Ziembińskiego.
W 1975 roku podpisał „List 59” – protest przeciw poprawkom wprowadzającym do konstytucji PRL przewodnią rolę PZPR i sojusz z ZSRR. W 1976 roku bronił w sądach robotników Radomia i Ursusa. Współzakładał KOR i współtworzył „Apel do społeczeństwa i władz PRL” z 23 września tego roku. Nazwisko Jana Olszewskiego, podobnie jak innych zaufanych adwokatów opozycji: Władysława Siły-Nowickiego i Jacka Taylora, celowo nie został umieszczone na liście członków KOR. Ułatwiało to im udzielanie pomocy prawnej robotnikom represjonowanym i sądzonym po tzw. wydarzeniach radomskich ’76.
W połowie 1976 roku Olszewski zaangażował się – obok Zdzisława Najdera, Andrzeja Kijowskiego, Jana Józefa Szczepańskiego oraz Jana Zarańskiego – w działalność Polskiego Porozumienia Niepodległościowego. PPN w swym programie identyfikował zjawiska świadczące o panującym w Polsce i wynikającym z 30 lat komunistycznych rządów kryzysie we wszystkich dziedzinach życia i ogłaszało jednocześnie swój cel: formułowanie dalekosiężnych planów działania na rzecz zmiany tej sytuacji. Jednym z najgłośniejszych dokumentów PPN był – wielokrotnie przedrukowywany – tekst „Obywatel a Służba Bezpieczeństwa” pióra Olszewskiego, w którym doświadczony w politycznych procesach obrońca zawarł zestaw porad, jak zachowywać się wobec peerelowskiej bezpieki.
W czerwcu 1977 uczestniczył z ramienia KOR-u w ustalaniu rzeczywistych okoliczności zabójstwa Stanisława Pyjasa. Podpisał Deklarację Ruchu Demokratycznego z 18 września 1977 roku, będącą dokumentem programowym środowiska KOR.
W 1980 r. włączył się w organizowanie niezależnych związków zawodowych. Na spotkaniu przedstawicieli związków w Gdańsku 17 września zaproponował połączenie wszystkich nowo powstałych związków w jedną strukturę ogólnopolską, co zostało zaakceptowane. Był doradcą Krajowej Komisji Porozumiewawczej (od października 1981 Komisji Krajowej) NSZZ „Solidarność” oraz zarządu Regionu Mazowsze, jest także jednym z autorów pierwszego statutu Solidarności. Wraz z Wiesławem Chrzanowskim prowadził przed sądem warszawskim postępowanie rejestracyjne NSZZ „Solidarność” i NSZZ Rolników Indywidualnych „Solidarność”.
W stanie wojennym na prośbę sekretarza Episkopatu Polski arcybiskupa Bronisława Dąbrowskiego prowadził rozmowy z przedstawicielami władzy w sprawie zwolnienia z więzień i obozów internowania osób chorych. Bronił w sądach m.in. Wałęsę, Zbigniewa Romaszewskiego, Zbigniewa Bujaka; brał udział w procesach przeciwko organizatorom strajków i podziemnym wydawcom.
Wiosną 1983 był inicjatorem wspólnego oświadczenia podziemnego NSZZ „Solidarność”, związków branżowych i autonomicznych, zawierającego protest przeciwko delegalizacji wszystkich związków zawodowych w Polsce. Został wówczas zatrzymany na 48 godzin, po czym – prosto z aresztu – pojawił się na sali sądowej jako obrońca w procesie podziemnego Międzyzakładowego Robotniczego Komitetu „Solidarności”.
Z upoważnienia prymasa Józefa Glempa w 1984 i 1985 występował jako oskarżyciel posiłkowy w procesie zabójców księdza Jerzego Popiełuszki. Był też pełnomocnikiem rodziny duchownego. W mowie oskarżycielskiej, transmitowanej przez radio, twierdził, że morderstwo miało być polityczną prowokacją, której celem było wywołanie w kraju zamieszek.
Z ramienia Episkopatu Polski był jednym z mediatorów (wraz z Haliną Bortnowską i Andrzejem Stelmachowskim) w rozmowach podczas strajku w Hucie im. Lenina. W grudniu 1988 roku, w związku z planowanymi rozmowami Okrągłego Stołu, współtworzył Komitet Obywatelski przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność”. Jako członek Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie uczestniczył w rozmowach Okrągłego Stołu.
Premier od grudnia 1991 do czerwca 1992. Okres jego premierostwa charakteryzował narastający konflikt z Unią Demokratyczną, a zwłaszcza z prezydentem Wałęsą. Przedmiotem tego konfliktu były m.in. kwestia postępowania ze współpracownikami służb specjalnych PRL (rząd zapowiadał lustrację).
Jednym z ważniejszych momentów w stosunkach rządu z Wałęsą była wizyta prezydenta w Moskwie. Rząd wysłał wtedy do przebywającego już w Moskwie Wałęsy szyfrogram, sprzeciwiający się podpisaniu porozumienia, którego jeden z punktów mówił, że obie strony „stworzą warunki” dla zakładania mieszanych przedsiębiorstw polsko-rosyjskich na terenie baz, opuszczanych przez armię rosyjską w Polsce. Olszewski mówił potem, że ograniczałoby to suwerenność Polski, bo byłyby to dla naszego kraju „spółki przymusowe”.
Rząd Olszewskiego upadł 4 czerwca 1992 w tzw. noc teczek, po ujawnieniu przez szefa MSW Antoniego Macierewicza archiwaliów SB – listy polityków figurujących w archiwach MSW jako konfidenci komunistycznych służb specjalnych. Na liście tej znajdował się m.in. Lech Wałęsa, który 4 czerwca wnioskował o odwołanie premiera.
W maju 1990 roku Olszewski współtworzył Porozumienie Centrum, które podzieliło się w 1992 roku. Olszewski stanął wówczas na czele Ruchu dla Rzeczypospolitej, by po klęsce wyborczej 19 września 1993 roku stracić przywództwo na rzecz Romualda Szeremietiewa.
Olszewski był współautorem obywatelskiego projektu konstytucji, firmowanego przez Solidarność. Domagał się poddania pod referendum zatwierdzające zarówno ustawy zasadniczej uchwalonej przez parlament, jak i projektu obywatelskiego („S” i ROP). Gdy tak się nie stało, wzywał do głosowania przeciw konstytucji.
Przed wyborami prezydenckimi w 1995 roku Olszewski brał udział w organizowanym przez „S” konklawe w Konwencie św. Katarzyny. Konwent miał m.in. rozstrzygnąć spory zwolenników Olszewskiego i Hanny Gronkiewicz-Waltz. Wystartowali oboje. Były premier z większym powodzeniem – zajął 4. miejsce, uzyskując 6,86 proc. poparcia. Po wyborach powstał Ruch Obrony Polski – partia, której był wieloletnim liderem. ROP nie wszedł w 1996 roku do Akcji Wyborczej Solidarność. W wyborach ROP uzyskał 5,56 proc. poparcia i wprowadził do Sejmu 6 posłów pozostających w opozycji.
W 2000 r. Olszewski startował w wyborach prezydenckich. Wyczał się jednak przed głosowaniem, udzielając poparcia Marianowi Krzaklewskiemu.
W 2001 r. wybrany do Sejmu z list Ligi Polskich Rodzin, wystąpił z klubu latem 2002 r. Olszewski, Tadeusz Kędziak i Henryk Lewczuk utworzyli wtedy Koło Poselskie Ruchu Odbudowy Polski. Przed wyborami w 2005 r. utworzył – wraz z Antonim Macierewiczem – Ruch Patriotyczny. Partia nie weszła do parlamentu.
W latach 1989-1991 i 2005-2006 Olszewski zasiadał w Trybunale Stanu. Od kwietnia 2006 r. był doradcą prezydenta Lecha Kaczyńskiego. 20 stycznia 2011 roku zrezygnował z funkcji przewodniczącego ROP.
Jan Olszewski zmarł 7 lutego 2019 r.
źródło, licencja: Polonijna Agencja Informacyjna, http://pai.media.pl/historia_kultura_artykuly.php?id=456/